Antonio Justel Rodriguez
VAN HET WERK VAN EEN TIJD […of geheugenschok]
...soms komt hij een tijdje het hart binnen met wreedheid en leeft er bijlen en kampen in,
zonder genade splijt hij het en maakt het los, gooit het op een vuilstort en vervloekt het daar,
Hij verplettert het met minachting, spuugt het uit en vertrekt dan;
…en met een gespannen hart, met het bloed aangevallen en de vogels die in de roest pikten
waar het wezen werd aangestoken,
er is geen vereiste om te leven, want dan zal niemand eraan twijfelen dat men gestorven is
en dat - als gezaaid zout en zand - zelfs distels, mossen en kruiden beginnen te groeien,
niemand, niemand omdat de wind begint te huilen en kopergroen op zijn botten achterlaat,
onmiskenbare tekenen waarmee de eenzaamheid haar gaten onderzoekt en opvult;
... daarom, wanneer op het hoogtepunt van een wreed moment in iemand een roos wordt geboren,
heeft de neiging te negeren dat het daar is waar het geboren is,
want hij zal zweren en meineed dat zijn besmette bloed en zijn verwoeste wezen niet bestaan,
dat licht en tijd verdwenen zijn en dat zijn oorlogsbijlen hem niet langer pijn kunnen doen,
omdat in zijn strikte niets,
zal geneigd zijn te geloven dat zijn stenen handen niet langer in staat zullen zijn het leven op te tillen
van de aangename sintels van het hart;
…en nog steeds, nog steeds en zo,
In zijn verlangen om zijn hartslag te herstellen, zal hij bewegen, huilen, smeken en schreeuwen:
meer tevreden met pijn, als een god in een verlaten zon, zal hij zijn toevlucht nemen tot herinnering,
maar deze, door die enorme verlatenheid,
Het zal worden meegevoerd door een onverbiddelijke zee van onuitsprekelijke pijn en verdriet:
Lui en beschadigd herinnert ze zich de rozen niet.
***
Antonio Justerl/Orion van Panthoseas.
https://oriondepanthoseas.com
***
All rights belong to its author. It was published on e-Stories.org by demand of Antonio Justel Rodriguez.
Published on e-Stories.org on 05/01/2024.