ODE AAN DE LUCHT

... de lucht schijnt, schijnt en beeft,
en trillen en voelen,
en klopt, en leeft...,
en, als diepe extase,
Er schuilt in hem een ​​triomfantelijke vervoering van durf naar de hoogten;
Oh, oh, als je met mij deze enorme halo van onnavolgbaar licht zou kunnen observeren,
deze gouden outfit, zijn esthetische lied, zijn oneindige ziel;
...op welk uur, zeg ik, op welk moment van pure liefde vlam vat en opstijgt,
dat alles geeft en alles in de herinneringen afdrukt als een bepaalde handtekening dat vergeten tevergeefs is;
mysterieus leven, dit, zonder schijnbaar weten of zien, als een borstharnas of beukelaar op een levende kolen,
als een stenen wet over geloof en rede, als een harde keten van huidige, kosmische en aardse starheid;
...en toch..., deze pracht,
de architectuur van deze subtiele, onvergankelijke en etherische vlucht,
samen met een stem van innerlijk vuur die met zeer krachtige kracht uitbarst,
zingend en brandend met energiek, onbevreesd en moedig, goddelijk en verlossend werkwoord;
...nee, geen enkele vrouw, geen enkele man zal ooit een dode lotus zijn, ach, nooit...;
Hoe, zo niet, door te breken om naar voren te komen en in deze integrale en totale uitmuntendheid te verkeren:
deze enorme vreugde,
deze bloei met een prachtig gezicht,
of dit, deze sublieme contemplatie van onuitsprekelijke textuur en onsterfelijk voorgevoel, hoe...
***
Antonio Justel/Orion van Panthoseas
https://oriondepanthoseas.com
***