ODE AAN DE LUCHT

... schijnt,
schijnt en schittert de lucht,
komt en gaat,
ga omhoog,
voelen en trillen,
klopt en leeft...,
en, zoals in cryptische extase, levendig en diepgaand,
Er is in hem een ​​triomfantelijke vervoering van durf en durf naar de hoogten;
Oh, oh, als je met mij deze enorme halo van onnavolgbaar licht zou kunnen observeren,
deze gouden outfit, het esthetische lied, de oneindigheid van de ziel;
...op welk uur, zeg ik, op welk moment van pure liefde vlam vat en opstijgt,
dat alles wordt afgeleverd en als een bepaalde handtekening in de herinneringen wordt afgedrukt
dat vergeten tevergeefs is;
mysterieus leven, dit, zonder schijnbaar weten of zien, als een borstharnas of beukelaar op een levende kolen,
als een stenen wet over geloof en rede, als een keten van huidige, kosmische en aardse starheid;
en toch... zijn pracht,
de architectuur van dit subtiele, onvervagende en etherische geluid en timbre,
onder een stem van innerlijk vuur die met zeer krachtige kracht uitbreekt,
zingend en brandend met energiek en onbevreesd, moedig en intens, goddelijk werkwoord;
...nee, geen enkele vrouw of man zal ooit een dode lotus zijn, ah, nu, nooit...;
Hoe, zo niet, door te breken om naar voren te komen en in deze integrale en totale uitmuntendheid te verkeren:
deze enorme vreugde,
deze bloei met een prachtig gezicht,
of dit, deze sublieme contemplatie van onuitsprekelijke textuur en onsterfelijk voorgevoel, hoe...
***
Antonio Justel/Orion van Panthoseas
https://oriondepanthoseas.com
***