EEUWIGE NOTARISSEN

… de aarde brult, haar wielen, haar rooster en assen, haar wetten, haar muren;
atavistische vuren brullen en brullen en bloed/vlammen reageren door symbolische straten en pleinen,
door parken, boulevards: ijsbergen of burgerlijke zolders,
laatste bastions van de ziel;
… hier zijn de kloven van de tijd op dit moment waarop tsaren verschijnen of het zand herrijst
samen met de syncope van Europa en de duizeligheid van Amerika;
hier beschouwen Oost en West elkaar wederzijds als nooit tevoren, als nooit tevoren,
met de verrukking en twijfel die het gezicht van de slang in de vogel teweegbrengt,
en toch houden ze van elkaar;
en hier is onze vrijheid met haar roest, heimelijk getroffen en geërodeerd;
dat was en is woeker in haar, een trillende vogel en tegelijkertijd een splinter waarmee ze haar
eigen dood moet zalven;
…het licht en het zonnelied koken,
de oude structuren van rede en hart koken, en hun symbolen kraken of breken;
en de mijlpaal van het bouwen van een onsterfelijk portaal kookt en verspreidt zich – waarom niet? – waar een mens kan aankomen,
vechten, groeien en vertrekken als een god;
…want zijn er geen verzen/vuur die zeggen: "Sta op, vlieg en bouw, want alles, alles moet nog gebeuren:
het bloed, de wegen, de kristalheldere zeeën en het groen van de lucht"?

Wees dapper en zie helder, want de hoop is eindelijk gearriveerd, de hoop is hier;
dit zijn geen staatsgrepen, maar wedergeboorte, de uiteindelijke val van het oude en dichte stigma dat de planeet belastert;
…en nee, vrees niet: vrijheid, net als licht, verarmt nooit.
***
Antonio Justel/Orión der Panthoseas
<https://oriondepanthoseas